ฉบับที่ 4 : ถึง คุณช่างภาพ

เขียนที่บ้านครับ

วันพฤหัสบดีที่ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2552

สวัสดีครับ คุณช่างภาพที่ได้นำอุปกรณ์ในการจัดแสง (ไม่รู้ว่าเรียกถูกรึเปล่า) มาให้ผมได้เห็นกับตา ตื่นเต้นเล็กน้อยนะครับ เห็นแต่ในทีวี และต้องขอบคุณที่ตอบคำถามให้ผมเข้าใจอย่างง่ายๆ

คุณยิ้มง่ายนะครับ คงจะเป็นบุคคลิกของคุณส่วนตัว ขอบคุณที่คุณใจเย็นแล้วบอกให้ผมทำตัวสบายๆ กับยิ้มแห้งๆ ของผม ผมเกรงใจมากๆ นะครับ ที่ทำให้คุณต้องถ่ายภาพไปหลายครั้ง ซึ่งในความรู้สึกของผมมันเยอะไปหน่อย เพราะผมยิ้มไม่เป็น

ขอโทษนะครับ ที่ผมต้องมองไปที่ "ผม" ของคุณที่ตั้งๆ แล้วผมก็พยายามนึกว่า ผมของคุณเหมือนตัวการ์ตูนในเรื่องดราก้อนบอล ที่พอเวลามีพลังไซย่า แล้วผมจะตั้งขึ้นมา ตัวผมถึงจะพอยิ้มออกมา จนคุณบอกว่า "ใช้ได้" ทำให้ผมต้องนึกอย่างนั้นหลายๆ ครั้ง

ขอโทษอีกครั้งครับ ที่พอนึกอย่างนั้นแล้ว ก็พูดออกมาให้คุณทราบ เพราะก็เขินๆ ว่า ถ้าไม่พูด เดี๋ยวจะนึกว่า "เอ๋...อยู่ดีๆ ไหง ผมถึงยิ้มขึ้นมาได้ไง" เลยต้องรีบบอกที่มา ซึ่งผมไม่ได้มีเจตนาล้อเลียน แต่อย่างใดนะครับ

ขอบคุณ คุณมากเลยครับ ที่ถ่ายเจ้าเหมียว "ทอง" อย่างเกรงใจคุณแม่นะครับ (ผมกลัวคุณเปลืองฟิล์ม กับแค่ยิ้มแห้งๆ ของผมก็เปลืองแล้ว คือผมอนุมานไว้ก่อนว่า กล้องคุณใช้ฟิล์มนะครับ เพราะไม่มีความรู้เรื่องกล้อง จึงแยกรุ่นไม่เป็นครับ)

จาก คนยิ้ม (ต่อหน้ากล้อง) ไม่ค่อยเป็น

ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
ผู้ทุพพลภาพมืออาชีพ