ฉบับที่ 2 : ถึง คุณโตมร ศุขปรีชา

เขียนที่บ้านครับ

วันพฤหัสบดีที่ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2552

สวัสดีครับ คุณโตมร ศุขปรีชา

คงต้องเริ่มจาก ผมต้องขอขอบพระคุณ คุณโตมร มากๆ นะครับ ที่ทำให้ผมได้ไอเดียในการเขียนบล็อกในรูปแบบจดหมายถึงใครสักคน ถึงองค์กรที่อยากเขียนถึง ถึงบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งแนวทางของบล็อกของผม ไม่สามารถจะเขียนได้

ต้องขอบพระคุณ คุณโตมร อีกครั้ง ที่คุณโตมรได้ให้คุณพันธ์ศักดิ์ วรรณคำ โทรมาหาผม เพื่อมาสัมภาษณ์ถึงแนวคิดการใช้ชีวิต โดยจะลงตีพิมพ์ในหัวข้อ Lifestyle ของนิตยสาร GM สร้างความรู้สึกแปลกประหลาดใจกับผมมากในความรู้สึกแรก ผมจำได้ว่า นิตยสาร GM นั้น จะมีผู้กลุ่มอ่านในระดับกลางถึงบน ส่วนผมเป็นคนธรรมดา ไม่มีชื่อเสียงอะไร หรือว่า จะเป็นการเข้าใจผิดกันแน่

คุณโตมร ครับ ผมยังคงสงสัยต่ออีกว่า ต้องเข้าใจผิดแน่ๆ เลย ผมจำได้ว่า ผมถามคุณพันธ์ศักดิ์ ถึง 3 ครั้ง ทางโทรศัพท์ถึงเรื่องนี้ เพราะยังคงคิดว่า ผมเป็นคนธรรมดา ถ้าไม่ได้นับถึงความพิการ แต่ก็ยังคงรู้สึกขอบคุณ คุณโตมรอยู่นะครับ

2 คืนก่อนวันที่คุณพันธ์ศักดิ์จะมาหา ผมลองเสริช์คำค้นหาว่า "นิตยสาร GM" เข้าไปอ่านข้อมูลในนิตยสาร รวมทั้งข้อมูลของคุณโตมร ทำให้ได้รู้จักกับคุณโตมร ในมุมที่เป็นนักเขียน ทำให้เข้าใจอะไรบ้างนิดหน่อย และแอบคิดไปเองถึงเหตุผลที่คุณโตมร ให้คุณพันธ์ศักดิ์มาสัมภาษณ์ ถ้าใช่อย่างที่คิด ผมได้แอบตอบคำถามตัวเอง ไปในคำตอบที่ถูกถามไปด้วยแล้วครับ

ขอบพระคุณ คุณโตมรอีกสักครั้ง ที่ทำให้ผมมีประสบการณ์ใหม่ๆ ที่มีคนมาบอกว่า ให้ยิ้ม แล้วก็ให้ทำตัวสบายๆ เพราะผมคิดว่า ยิ้มผมคงจะแห้งๆ สงสารก็แต่คนที่มาถ่ายภาพให้นะครับ ที่ต้องถ่ายไปเยอะเลย เพราะผมยิ้มไม่เป็น จนในที่สุด ผมต้องมองไปที่เส้นผมของช่างกล้อง เห็นว่าผมตั้งดี แล้วนึกไปถึง ตัวการ์ตูน ซีรี่ส์เซนต์เซย่า ที่เวลามีพลังแล้วผมจะตั้ง จึงยิ้มได้ ช่างกล้องบอกว่า ใช้ได้ ผมก็สบายใจ

จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ ผมก็ขอขอบคุณ คุณโตมร มากๆ ครับ ที่ได้ให้โอกาสคน (พิการรุนแรง) ธรรมดาคนหนึ่ง ในการนำเสนอความคิด ที่ผมก็คิดว่าตัวเองคิดแปลกๆ แต่ก็ตอบคำถามไปหมดแล้วครับ ขอบพระคุณอีกครั้งนะครับ

จาก คนที่ชอบตั้งคำถามให้กับตัวเอง

ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
ผู้ทุพพลภาพมืออาชีพ